Een kleine oase

“Ga eens zitten, dan zal ik je rug insmeren”. Het was geen vraag van haar, maar ook geen bevel. Het was zelfs geen voorstel, waar hij eerst mee in diende te stemmen. Het was simpelweg de uitnodiging voor een handeling die spontaan in het hier en nu ontstond en die voor beiden vanzelfsprekend was. Natuurlijk had hij de brandende zon op zijn rug al gevoeld, maar hij had er geen aandacht aan gegeven; zijn hoofd zat vol met andere dingen. Zij, zelf erg gevoelig voor de zon en meer bewust van haar lijf, had zoals gewoonlijk al een oogje in het zeil gehouden. Toen ze een lichte verbranding op zijn rug had gesignaleerd, was het moment gewoon daar om er iets aan te doen. Ze had hem geroepen en als van nature gaf hij zich, ondanks al zijn gedachten, direct over aan de zorg van zijn vriendin. Alles in volstrekte harmonie en balans; er werd niet gemoederd, er werd niet gemokt, er werd niet gediscussieerd; hij ging zitten en er werd gesmeerd. En als hij vervolgens de verkoelende, magische hand van zijn geliefde met helende aandacht zijn verhitte rug voelt masseren, wordt het opeens stil in zijn hoofd en zweeft zijn ziel samen met die van haar – heel even – vrij en vredig over het kalm kabbelende en alles spiegelende water van de zonovergoten en de door zandstrandjes en bos omringde Oosterplas.  

Zo ongeveer interpreteer ik intuïtief en heel subjectief het mooie tafereeltje dat ik onlangs piepklein ontdekte op de verre achtergrond van een foto die ik op een warme voorjaarsdag maakte van een vriendin bij de Oosterplas in Bloemendaal. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat alles in het tafereeltje ‘klopte’ of beter, op een harmonische wijze ‘resoneerde’. Een kleine oase in onze verhitte, chaotische mensenwereld. Ik besloot die observatie vast te houden en er een grote aquarel (110 x 80 cm) van te maken, zodat ik het beeld nooit zal vergeten.