Spijt?

Thierry Baudet tijdens zijn vreemde overwinningstoespraak bij de provinciale verkiezingen

Op 15 december 2015 publiceert café Weltschmerz op Youtube een interview met de dan 32 jarige Thierry Baudet. De interviewer, ondernemer Erik de Vlieger, confronteert Baudet met het beeld dat hij hem ziet als de beoogde opvolger van Wilders, maar dan, qua gedrag, een beschaafdere versie. Op de vraag of hij daar wel eens over na heeft gedacht, antwoord Baudet. “Nee, ik wil de politiek niet in. Ik zie mijn rol als die van een intellectueel die over dingen nadenkt, die argumenten aandraagt, die woorden ‘munt’ voor kwesties die gaande zijn, maar ik wil niet de politiek zelf in.”

Daarna volgen er in het interview een aantal beschouwingen van Baudet, die zeker in het licht van latere ontwikkelingen opmerkelijk zijn. Baudet: “Ik denk dat het een misvatting is dat politici diegenen zijn die dingen veranderen in Nederland, of in elk land. Het zijn de intellectuelen, het zijn de mensen die het publieke debat maken die een bepaalde verandering bewerkstelligen. En die worden vervolgens wel of niet overgenomen door de politiek. Daarom ben ik ook een denktank begonnen die los staat van de politiek, die geen politieke partij wil worden, het Forum voor democratie.”

Iets verder op in het interview zegt De Vlieger: “Dus jij denkt dat je met boeken, geschriften en een paar televisieoptredens het publieke debat in Nederland zo kunt beïnvloeden, dat, omdat jij gelijk hebt, en hetgeen wat jij bespreekt ook als zodanig wordt aangenomen. Thierry! Kom nou?!!” In zijn antwoord haalt Baudet als voorbeeld de veranderingen tijdens de ‘Verlichting’ aan en concludeert:“Je moet eerst de onderbouw (eerder noemde hij dat ‘nieuwe méér rationele en transparante ideeën”) meekrijgen, voordat je de samenleving op politiek niveau kunt veranderen.” En iets later in het interview als De Vlieger maar door blijft hameren op een politieke carriëre van Baudet, zegt deze enigszins geërgerd: “Daar moet je eens mee ophouden (..) Ik zie mijzelf niet als een quasi politicus, ik ben iets anders en dat politieke bestaan dat past ook niet bij me.”

De Vlieger geeft het nog niet op en probeert het via een andere route: “Jij bent ook niet bang voor het woord ‘intellectueel’ hè? Weet je dat heel veel Nederlanders daar een beetje negatief op kijken, dat ze dat verbinden met ‘de elite’? En elite is per definitie een beetje de foute hoek?” Hierop antwoord Baudet: “Ja, nou ja, bij gebrek aan beter, iemand die zich bezig houdt met schrijven met lezen, met debatteren, met kunsten, met het debat, ja hoe zou je dat noemen, een intellectueel, een publieke intellectueel, een opiniemaker (..) de klassieke renaissance mens, haha, dat probeer ik te zijn.”

Tenslotte vraagt De Vlieger aan Baudet naar waar deze denkt te staan in 10 – 15 jaar. Baudet: ”Blijven schrijven, blijven mengen in het debat. Ik zou graag op een gegeven moment een bijzonder hoogleraarschap op een universiteit zien (..).” De Vlieger zucht en laat door zijn hele houding merken, dat hij duidelijk een andere toekomst voor Baudet voorziet. Baudet: “Je vindt het helemaal niets hè?”. De Vlieger: “En dat vindt jij genoeg?” Baudet: “Ja dat vind ik veel, ik kan me niet voorstellen dat er meer is dan dat.“

Laatste vraag van De Vlieger: “Ben je lid van een politieke partij?” Baudet: “Nee.” De Vlieger: “Ga je ooit lid worden van een politieke partij?”  Baudet: “Ik zie me dat niet doen”. De Vlieger: “Jij sluit uit dat als je gevraagd wordt door de politiek dat je de politiek in gaat?” Antwoord Baudet: “Dat sluit ik uit. Jazeker.“ Einde van een opmerkelijk en boeiend interview.

De vraag die mij bezig houdt is: hoe kan zo’n aardig, zelfbewust en talentvol mens als Baudet niet veel later zo’n totaal andere keuze maken en toch de politiek ingaan? Zat hij tijdens het interview nog in een ontkenningsfase? Is hier, om met Joseph Campbell te spreken, sprake van een weigering van de held om zijn ‘call’ op zich te nemen? Of heeft Baudet zich onder druk van zijn omgeving gewoon toch laten verleiden tot de grootste keuzefout in zijn leven?

Ik vrees, na het aandachtig beluisteren van zijn gelaagde en obscure overwinningstoespraak op de provinciale verkiezingen in 2019, dat het laatste mogelijk het geval is en dat hij dat ergens, heel diep van binnen, al weet.

Zie hier het interview: