Akama

Akama, 3 februari 2018, strand IJmuiden

‘Akama is mooi, lief en braaf’. Dit waren de woorden die ik vele duizenden keren zachtjes tegen Akama heb gezegd: bij de knuffel in de ochtend bij het opstaan, als ik thuiskwam van het werk, tijdens het wandelen en natuurlijk voor het slapen gaan. Het was een vast ritueel, een mantra voor mijn hond om hem het gevoel te geven dat ik blij met hem was en er altijd voor hem zou zijn. Het waren ook de laatste woorden die ik hem influisterde toen mijn dochter Hebe en ik hem op zondagmiddag 11 februari, na meerdere plaatselijke dierenartsen te hebben bezocht, met angst in het hart achter lieten in het Dieren Medisch Centrum te Amsterdam, in de hoop dat hij daar een plotselinge opgekomen ernstige aandoening die gepaard ging met veel bloedverlies, door opname toch zou kunnen overleven. Later op de avond werd ik gebeld dat de pogingen om hem te stabiliseren niet gelukt waren en zijn toestand was verslechterd. Ik heb geen oog meer dicht gedaan. Maandagochtend werd ik geinformeerd over de opties: euthanasie of opereren. Om 12 uur moesten we in Amsterdam zijn voor overleg met de internist. Zover is het uiteindelijk niet gekomen. Akama’s hart begaf het vóór die tijd al tijdens de behandeling in het bijzijn van een assistente. Tot mijn grote verdriet was ik niet bij hem op dat moment.

Het idee om een hond te nemen kwam zeker niet van mij, maar van mijn (inmiddels ex)-vrouw. Ik voorzag een handenbinder en een duidelijke beperking van onze vrijheid. Bovendien hadden we al twee katten. Ze wist echter toch een diepere laag in mij te raken en kreeg mij mee. Samen gingen we op zoek naar een hondenras dat ‘bij ons paste’. Tijdens het zoeken op internet ontdekten we de ‘Korthaar collie’ (smooth collie) en we wisten meteen dat we ‘onze hond’ gevonden hadden. Zo kwamen we in contact met de kennel Marakoopa waar op 16 oktober 2006 een vierling geboren werd. Akama was nog beschikbaar. We konden ons geluk niet op. Enkele weken zag ik hem voor het eerst en ik was direct verkocht. Toen hij eenmaal oud genoeg was om bij ons te komen wonen, ging ik, tot mijn stomme verbazing, zelfs beneden op de bank slapen om de pup de eerste nachten niet alleen te hoeven laten.

Later kon hij overigens goed alleen thuis zijn (samen met de katten). Wel was het van huis weggaan altijd een drama, zowel voor de gezinsleden als voor bekenden van Akama. Op die momenten moest de roedel hoe dan ook met veel geblaf bij elkaar gehouden worden, zoals een rechtgeaarde herder betaamt. Ik zei wel eens, een dief kan hier geruisloos binnenkomen, maar vertrekken ho maar. Bij deze eigenschap ontdekte ik ook het fijnzinnige observatievermogen van Akama. Hij hield alles in de gaten en had een immens geheugen. Als mijn zoon Roeland boven in de badkamer zijn tandenborstel in het bakje gooide, wist Akama al hoe laat het was. Roeland zou vertrekken. Hij herkende alle vertreksignalen, lampen die uit werden gedaan, jassen die aan werden getrokken, zelfs stiltes als nog even gecontroleerd werd of alles uit was. Dan sprong hij van de bank om het vertrek te voorkomen. Er was maar één bezwering die hem direct rustig maakte. Dat was de zin: ‘Je gaat mee’. Hij wilde altijd mee en hij mocht ook altijd mee; naar oma in het verzorgingstehuis, naar vrienden in Demen waar zijn broer Ami en halfbroer Boutros woonden en waar hij soms logeerde, naar een geliefde in België, op vakantie in het buitenland, naar de Groene Weelde, naar het bos, naar het strand en de duinen. Ik had hem zelfs graag meegenomen naar mijn werk, maar dat ging helaas niet. We hebben samen in al die jaren duizenden kilometers gewandeld en intens veel beleefd.

Elk jaar gingen we naar de A-nest-dag op het landgoed van mijn vrienden in Demen. Daar kwamen alle honden van het nest, broer Ami en twee zusjes Isa en Yindi, halfbroer Boutros en vader Fellow en moeder Fjurdy bij elkaar. Voor de honden was het een feest. Voor de baasjes ook. Ook voor hen was het overlijden van Akama een schok.

Na mijn scheiding, drie en een half jaar geleden, werd mijn band met Akama alleen maar groter. De katten en Akama bleven in het ouderlijk huis wonen bij mij en Hebe. Vanaf die dag zorgde ik bijna volledig voor hem, als voor een kind. Eigenlijk draaide mijn hele levensritme om Akama, van vroeg in de ochtend tot laat in de avond. Ik zei weleens dat ik inwoonde bij Akama en grapte dat ik door hem geen tijd meer had voor een vrouw. Akama had, zoals alle honden, vele vaste gedragspatronen en ik ging daar graag in mee, want ik kreeg er ook veel voor terug: de blijheid, de trouw, de lol, de tederheid, maar ook het genieten van zijn buitengewone schoonheid, de trots die ik voelde om met hem te mogen wandelen, de vele natuurplekken die we samen hebben verkend. Hij was als een kind, maar niet alleen dat. Hij was, by far, de beste levenspartner die ik heb gehad, al was hij natuurlijk geen vrouw ;-).

Drie kwartier nadat Akama was overleden, waren Hebe en ik bij hem. Hij was nog warm. Het verdriet was groot. Het was te snel gegaan; in drie dagen was het gebeurd, totaal onverwacht, weggerukt uit het leven. We hebben lang in stilte bij hem gezeten en besloten hem individueel te laten cremeren. Vóór de crematie zijn we nog met mijn zesennegentig jarige moeder waar Akama vaak op bezoek ging, in het landelijk gelegen Amsterdamse dierencrematorium afscheid gaan nemen. Hij lag er prachtig bij, gedoucht, vol van kleur, een hond die nog jaren had meegekund; niet meer de doodzieke hond die onder het bloed zat. Het was een troostend eindbeeld. 11 jaar is hij geworden.

De onrust in mijn ziel werd pas minder nadat ik zijn as had opgehaald. Hij is weer thuis. Ik denk veel aan hem, aan zijn lieve zachte blik, aan het streepje op zijn neus, aan de voorzichtigheid waarmee hij een hondenkoekje in ontvangst nam, aan hoe hij geknuffeld wilde worden, aan zijn levenslange band met de hond Moos, aan het zomerse trage waden door het lage water, aan de dansjes die Hebe hem had geleerd, aan de wandelingen die ik nu zo mis, aan zovele momenten van samenzijn.

Het verdriet om het verlies is groot, maar anders dan het verdriet dat ik ken. Dat verdriet ging vaak gepaard met de pijn van een vertrouwensbreuk. Dit verdriet heeft daar niets van en ik koester het, omdat het de uiting is van mijn liefde voor Akama en het gemis van een trouwe maat wiens aanwezig-zijn en kwaliteiten mijn leven immens hebben verrijkt.

Zomer 2016, samen in Denemarken