Elastigirl en Mr. Incredible (The Incredibles, 2004)
In speelfilms zitten soms scenes die in de grote verhalen van die films nauwelijks een aandeel lijken te hebben, maar die op zichzelf juweeltjes van universeel inzicht, vakmanschap en perfectie zijn. De animatiefilm ‘The Incredibles uit 2004 van Brad Bird, die 2 Oscars won, is zo’n film die meerdere van dit soort scenes bevat. Eén daarvan gaat over een onverwachte amoureuze ontmoeting tussen twee superhelden, de rechtlijnige, maar goedhartige kleerkast Mr. Incredible en de flexibele en bevallige Elastigirl.
De ontmoeting vindt plaats op het moment dat ze tegelijk, maar afzonderlijk van elkaar een dief betrappen die een gestolen damestas aan het plunderen is. Als de dief zijn wapen pakt om zich te verdedigen, wordt deze, zoals dat van superhelden te verwachten is, in een handomdraai uitgeschakeld. Het is voor de helden een routineklus, business as usual.
Direct daarna begint pas het echte gevecht: het verbale steekspel tussen de superhelden over wie van hen het belangrijkste aandeel in de uitschakeling van de dief heeft gehad. De scene toont de aloude strijd der ego’s, het gevecht om het gelijk, om de eer, om het fatsoen. Deze strijd eindigt echter niet, zoals gebruikelijk, in een verharding en verkilling tussen de strijders, maar behoudt van het begin af aan een licht en speels karakter, omdat het steekspel plaatsvindt binnen de milde sfeer van wederzijdse amoureuze belangstelling. De vraag van Elastigirl ‘What ever happened to ‘lady’s first’?” is geen principiële en inhoudelijke vraag, maar een relationele interventie om Mr. Incredible met een fatsoenskwestie uit de tent te lokken. Het zelfde geldt voor de laatste die met zijn gevatte antwoord: “What ever happened to equal treatment?” bij Elastigirl een gevoelige snaar probeert te raken.
De scene laat op meesterlijke wijze een in essentie vriendschappelijk verleidingspel zien van aantrekken en weer afstoten, van interesse en onverschilligheid, van overheersen en volgen, van onafhankelijkheid en overgave. In de wrijving en het vuur van dit speelse, dynamische schijngevecht vindt ongemerkt een onzichtbare balancering en versmelting van zielen plaats die op gevoelsniveau een eerste basis legt voor hun gezamenlijke mogelijkheden in de toekomst.
Direct na dit toevallige incident gaan de kemphanen snel weer uit elkaar, alsof er niets gebeurd is. Aan de smile van Mr Incredible te zien heeft echter het verlangen naar Elastigirl zich reeds in het hart genesteld. Onbewust zal dat verlangen de weg gaan wijzen naar een volgende ontmoeting met haar en een nieuw gezamenlijke avontuur.
Zie hier dit universele en grafische juweeltje van 1 minuut en 9 seconden.
OBSERVATIONS 
De kracht van deze animatie: het dagelijkse verlangen op wonderschone wijze vertolken, waarin de makers gebruik maken van waar wij allen van dromen (ook al hebben we het er niet over). Wie wil er niet die superheld(in) zijn: hij de macho, zij de verleidelijkheid zelve. En dan ook nog beide rap van tong….the perfect world. Hier wordt ik vrolijk van!
Wat het fragment helemaal leuk maakt, is dat je er iets verderop in de film achter komt, dat ze die zelfde avond nog als gewone burgers in het huwelijk treden en elkaar dus al heel goed kenden. Dat huwelijk was de ‘afspraak’ waar Elastigirl het over had.
Dus de ontmoeting was niet geheel toevallig met het huwelijk op komst? Nog een laatste vuurproef misschien voor deze helden? Ben benieuwd hoe ze er in burger uitzien!
Hij is bijna te laat bij de plechtigheid. Zij is totaal gestrest, waarop hij zegt dat ze ‘wat flexibeler’ moet zijn. Waarop zij zegt, dat er als echtgenoot meer van hem wordt verwacht dan het gedrag van een superheld. Kortom, zelfs in de wereld van de superhelden speelt de spanning tussen de professie en het burgerbestaan.