Matt King (George Clooney) neemt afscheid van zijn stervende vrouw Elizabeth (Patricia Hastie)
De film The Descendants uit 2011 van regisseur Alexander Payne is een tragi-komisch familiedrama met in de hoofdrol George Clooney. Hij speelt Matt King een sympathieke, maar altijd drukke landeigenaar. Als vader heeft Matt weinig tijd voor zijn gezin met twee dochters van 10 en 17. Plotseling wordt het gezin noodlottig getroffen door een ernstig bootongeluk van de knappe en levenslustige moeder Elizabeth King (Patricia Hastie). Ze raakt in coma en is terminaal. Vader en dochters moeten zich gaan voorbereiden op het afscheid van Elizabeth.
Bij die voorbereidingen blijkt dat ze elkaar amper kennen en nauwelijks verbinding hebben. De oudste dochter Alexandra (Shailene Woodley) die de laatste tijd veel strijd met haar moeder heeft gehad, vertelt Matt uiteindelijk toch maar dat die ruzie samenhangt met haar ontdekking dat haar moeder vreemd ging. Dan pas dringt het bij de verbijsterde Matt pijnlijk door, dat hij in zijn relatie met zijn geliefde vrouw Elizabeth toch iets fundamenteels over het hoofd heeft gezien.
Deze intrigerende film gaat eigenlijk over een man die tegen de achtergrond van de voorbereidingen op het afscheid van zijn vrouw, zijn door elkaar geschudde leven weer in balans probeert te krijgen, tot zelfkennis moet komen en stap voor stap de verbinding met zijn kinderen weer moet opbouwen. Dit gebeurt onder andere door hun gezamenlijke zoektocht naar de geheime minnaar van Elizabeth. Deze weten ze uiteindelijk op te sporen, waarna ze de hypocriet die zijn eigen gezin in het geniep bedondert, in een prachtig samenspel tussen Matt en Alexandra een sigaar uit eigen doos laten roken. Deze troostende scene laat de toeschouwer op beschaafde en komische wijze het genot van zoete wraak ervaren en is op zich al een reden om naar de film te gaan kijken.
Clooney speelt zijn rol subtiel. Aan de komische kant kennen we dat wel van hem, maar ook de tragische kant beheerst hij. De korte scene waarin Matt afscheid neemt van zijn stervende vrouw is daar een prachtig en cliché-overstijgend voorbeeld van. Op dat ontroerende moment van loslaten komt zijn hele relatie met Elizabeth en alles wat hij met haar heeft meegemaakt, op gevoelsniveau bij elkaar: de onvoorwaardelijke liefde voor haar, de vriendschap, de pijn én de vreugde die ze hem bracht. De verzoening met haar vindt uiteindelijk plaats in het ‘Goodbye my love…..Goodbye’.
De scene komt ‘echt’ over, niet ‘gespeeld’, niet sentimenteel, niet bombastisch, maar mooi, verstild en raak in al zijn eenvoud. Zo gaat het in het leven en zo is het goed. Zo wordt het verleden waardig afgesloten en wordt de drempel genomen naar een nieuwe tijd.
Zie hier het fragment (2 min):
OBSERVATIONS 
Mooie tekst bij een krachtig fragment! Paul
Zo’n fragment en die woorden vind je pas, als je hart er naar op zoek is 😉
Het is wonderbaarlijk hoe alles wat je ziet, hoort of leest soms zo pijnlijk dichtbij je eigen, op dat moment alles overheersende gevoel komt. Alsof de hele wereld het juist daarover, en alleen daarover heeft. Alsof je eigen emoties van het moment door iedereen worden ervaren.
Filmmakers, muziekanten, schrijvers, schilders…ze lijken het nergens anders over te hebben. Iedereen vertolkt jouw gevoel, jouw emotie, jouw pijn, jouw uitdaging. De wereld om je heen lijkt je te begrijpen, alsof ze allemaal hetzelfde hebben ervaren. Liedjes, films, boeken en schilderijen komen nu pas echt binnen, alsof ze al die tijd al voor jou waren bedoeld.
Misschien schuilt daarin de kracht van kunst maar dat doet er niet toe….omarm het, het is op dit soort momenten speciaal voor jou gemaakt!