Open kaart

Een terugblik op 4 maanden bloggen.

Half februari ben ik met bloggen begonnen op wordpress.com. Mijn blog bevat ‘observaties’, korte half-filosofische beschouwingen over gebeurtenissen of dingen die mij opvallen in de wereld waarin ik leef en werk. Vaak gebruik ik daarbij filmfragmenten om mijn verhalen te illustreren.

De wens om een blog te beginnen komt voort uit de behoefte om bepaalde ervaringen een keer goed te verwoorden. Die behoefte is getriggerd tijdens het meeschrijven aan ‘Ketens de baas’, een verhandeling over de besturing van ketensamenwerking. Het opschrijven van dat verhaal was een hele bevalling, maar ook een bevrijdende ervaring. Het is alsof door geconcentreerd schrijven gedachten pas echt geboren worden en uit hun aanvankelijke vaagheid worden bevrijd.

Het bloggen zelf is een persoonlijk avontuur. Gaandeweg ontdek ik pas waarover en hoe ik wil schrijven. Dat kun je niet vooraf bedenken, althans ik niet. Het creatieproces gaat meestal als volgt. Ik observeer iets bijzonders en als die observatie steeds maar in mijn denken blijft rondwaren, dan is er wat mee en wil ik mij dit toe-eigenen door het uit te schrijven. Dat uitschrijven verloopt vrij ambachtelijk. Het vraagt discipline en focus, maar gebeurt zonder te forceren en zonder planning. Het is pas klaar als de tekst helder verwoordt wat ik aanvankelijk intuïtief heb beleefd. Het is een vrij natuurlijk proces waarbij ik elke keer weer benieuwd ben waar het schrijven mij brengt en wat zich openbaart.

In 5 maanden tijd heb ik, tussen alles door, zo’n 20 observaties geschreven. Het zijn korte opstellen, zoals ik die ook al meer dan twintig jaar voor de Argus Filosofenclub schrijf. Sinds het bloggen besteed ik er echter net iets meer tijd en aandacht aan, waarschijnlijk door het bredere publiek.

Het publiceren is op zich ook een spannende ervaring. Je geeft iets van jezelf bloot. Het ‘delen’ in het openbaar voelt toch anders, dan het uitdelen van A4-tjes in een kleine besloten club. Gelukkig zijn de risico’s te overzien; zoveel lezers zijn er nu ook weer niet. Bovendien weet ik uit onderzoek dat blogs vaak vluchtig en zeer gefragmenteerd gelezen worden. Als ze al gelezen worden, want een pageview is vaak niet meer dan een snelle blik op een pagina.

Het delen van de blog in je persoonlijke en zakelijk netwerken zoals facebook, twitter en linkedin is een volgende stap. De mensen kennen je daar op een bepaalde wijze en opeens toon je iets anders van jezelf. Daar ligt toch wat schroom. Mijn ervaring is echter dat die schroom maar heel even duurt. Geholpen door een paar likes en positieve comments uit onverwachte hoek, is die drempel snel gepasseerd. Het is heel stimulerend wanneer vrienden van vrienden je blog ook gaan liken en daarna hún vrienden weer. Je doet dan ‘de ronde’, en dat levert, ook al is het allemaal relatief, méér bezoekers en pageviews op. In die zin geeft de blog mijn deelname aan sociale netwerken nu pas gebruikswaarde. Ze horen als publicatieplatforms onafscheidelijk bij het bloggen.

Over welke aantallen hebben we het eigenlijk. De statistieken zijn in het licht van het potentieel op zijn minst beschamend, maar ook dat deel ik dan maar. Vanaf maart tot eind mei zat ik, los van een dertigtal email-abonnees, volgens de statistieken op gemiddeld 8 pageviews per dag. Op publicatiedagen zag je duidelijke stijgingen, maar dat zakte dan snel weer weg tot dagen dat er amper iemand de blog bezocht.

Pas in juni is er sprake van een significante verbetering: het gemiddelde aantal pageviews per dag was 88 met een topdag van 336 pageviews. Dat is in relatie tot de eerdere maanden een succes en leuk om mee te maken. Opeens gaan mensen zich abonneren op je blog, ontvang je op de sociale netwerken meer likes en wordt je profiel vaker bekeken. Dat stimuleert en geeft hoop voor de toekomst. Ben ik beter gaan schrijven? Nee, ik ben blijkbaar slimmer gaan publiceren: op een interest group, een platform van vakgenoten. Ook dat moet je leren. Zo zijn er vast nog veel meer mogelijkheden om je publiek te vergroten.

Al is mijn wil om te bloggen niet direct afhankelijk van het aantal bezoekers of pageviews, toch speelt het ‘bereik’ van de blog mee bij de betekenis ervan. Ik schijf de blogs niet alleen voor mijzelf en ook niet alleen voor mijn vrienden. Ik schrijf ze, omdat ik, terecht of onterecht, vind dat mijn observaties het waard zijn om anderen op de aanvankelijk verscholen betekenis te wijzen. En dan wil je gelezen worden. Hoe meer hoe beter, want dan voegt het schrijven pas echt iets toe. Daar ligt m.i. de uitdaging voor elke blogger.