De wereld vult zich gestaag met veelvormige en kleurrijke scheppingen van menselijke verbeeldingskracht. Deze lijken zich in een steeds sneller tempo te vermenigvuldigen. Het komt op mij over als een toenemende stroom van ‘produkten’ die voortkomen uit een beeldend, vooral fantasierijk, vermogen en die mij en vele anderen in het dagelijkse leven over het algemeen veel plezier brengen. Ze maken het leven aangenamer, omdat ze verfrissen, behagen, vermaken, verstrooien, vereenvoudigen en zeker verlichten. Dat neemt niet weg dat ik steeds vaker het gevoel heb dat voor mijzelf het verzadigingspunt zo langzamerhand wel nabij is. Het kan ook teveel worden en moet niet gaan vervelen.
Wat mij nooit verveelt, is het volgende. Heel soms vind ik tussen al die scheppingen iets dat uit een dieper soort verbeeldingskracht voortgekomen lijkt te zijn dan uit louter fantasie. Ik ontdek dat meestal, nadat ik er onbewust meerdere keren naar ben teruggekeerd en het nog eens heb bekeken, bijvoorbeeld een bepaalde scene van een film, een schilderij of een passage in een boek. Daar is dan iets mee, al weet ik niet wat? Het is moeilijk onder woorden te brengen.
Met het gedicht ‘Lost’ van David Wagoner heb ik het zelfde. Ook deze schepping blijft mijn aandacht trekken. Ik heb het uiteindelijk maar uit mijn hoofd geleerd om het altijd bij me te hebben.
Wat is het geheim van een gedicht als ‘Lost’?
Voor mij is dit een voorbeeld van een gedicht waarin taal zuiver, dichterlijk en betekenisvol gevormd is door een diep en basaal verbeeldend inzicht in de werkelijkheid van het bestaan. Als ik het gedicht lees krijg ik het gevoel dat er veel levenservaring en wijsheid in het gedicht verzonken ligt en de dichter niet maar wat fantaseert, maar ‘dichtend’ weet (al bedoel ik niet in filosofische zin) waarover hij het heeft. Je wordt als het ware via het gedicht ingewijd in de verbeelde ervaring van de dichter, waarbij de lezer iets beleeft van diens doorleefde imaginatie.
Hier het gedicht ‘Lost’ dat ik ontdekte op de cd ‘Thresholds’ van de dichter David Whyte.
Lees het gedicht als het antwoord dat jij geeft op de vraag van een kind: ‘What do i do when i am lost in the forest?’
Het wordt daarmee zoals David Whyte zegt: een ‘teaching story’ waarin ervaringswijsheid is verwoord en het kind leert hoe deze om moet gaan met zijn ‘verdwaald zijn’; iets wat in landen met dichte bossen, waarin je al snel elke oriëntatie kwijt raakt, geen overbodige luxe is.
En wat ook voor ons, in onze relaties, werksituaties en levensfases waarin we voortdurend verdwalen, uitermate nuttig kan zijn.
Lost
Stand still.
The trees ahead and the bushes beside you are not lost.
Wherever you are is called Here,
And you must treat it as a powerful stranger,
Must ask permission to know it and be known.
The forest breathes. Listen. It answers,
I have made this place around you,
If you leave it you may come back again, saying Here.
No two trees are the same to Raven.
No two branches are the same to Wren.
If what a tree or a bush does is lost on you,
You are surely lost.
Stand still.
The forest knows where you are.
You must let it find you.
OBSERVATIONS 