Het gaat snel nu. Het ene na het andere jeugdidool van mij gaat de pijp uit. Zelfs onze tot nationale knuffelopa verworden Wolkers heeft nu de aarde verlaten. Rustig ingeslapen na een laatste boterham met jam. Dat getuigt toch weer van zijn grootheid. Of maak ik het nu mooier dan het is?
Maar wie is de volgende? Een schrijver? Een schilder? Een sporter? Een acteur? Eén ding lijkt onvermijdelijk: het culturele fundament van mijn leven ligt over niet al te lange tijd definitief onder de zoden. En dan sta je er verder alleen voor; hoéveel ze ook aan boeken, beelden en kunst hebben nagelaten.
De iconen van weleer zijn schimmen geworden die onzichtbaar lijken voor de nieuwere generaties. Ik probeer het mijn kinderen wel eens uit te leggen, maar ver kom ik nooit. Ze hebben er geen gevoel bij; ze hebben hun eigen idolen. “Wat is dát voor depressieve muziek pa, zet eens uit”. En dan zet ik het ook maar uit en pak ik mijn mp3 speler; zodat niemand er last van heeft. Zo gaat het met ál die dingen. Ik leef méér en méér met mijn herinneringen en vanuit de toekomst stroomt niet veel meer spontaan naar binnen. Dat geeft soms een beklemmend gevoel.
Ik weet waar het vandaan komt. Het is een latent verdriet, dat zo nu en dan aan de oppervlakte treedt. Ik had het weer bij Wolkers. Ik had het vorig jaar bij Appel. Ik had het bij Brecker, de saxofonist. Het is het verdriet om het verlies van mensen die mij jarenlang geïnspireerd en daarmee geholpen hebben bij het ontdekken en ontsluiten van de wereld. Zij waren de symbolische en nog levende steunpilaren van mijn ziel. Zij waren het die schoonheid en waarheid brachten en dat is dan opeens en onverwacht voorbij.
Het verdriet is ook heel persoonlijk, omdat het om unieke individuele herinneringen gaat. De enige troost is, dat ik veel tijdgenoten bewust of onbewust met het zelfde verdriet zie worstelen. Is dit dan misschien de midlife-crisis? Ik heb nooit precies begrepen wat daar onder moet worden verstaan. Maar als, áls die midlife-crisis iets met mijn bovenstaande overpeinzing van doen heeft, dán zit ik er nu midden in. Dan begrijpen jullie hopelijk ook, waarom ik soms in gedachten verzonken voor mij uit zit te staren en er, ogenschijnlijk zonder reden, dikke tranen over mijn wangen biggelen.
Goed. Na een kwartiertje midlife-crisis besloot ik dat het welletjes was geweest en dat ik er wel zo’n beetje doorheen was. En dat opent perspectieven. Je zit opeens in een nieuwe fase van je leven en je maakt een frisse start. Ik besloot een spijkerbroek te kopen. Dat voelde goed. De dame die mij hielp trouwens ook, met name toen zij mij in het pashokje ondeugend te verstaan gaf dat er nog voldoende ruimte was voor een aanpassing van mijn culturele fundament en dat het nooit te laat is om je grenzen te verleggen.
Uiteindelijk ging ik dankbaar en zielsgelukkig met meerdere spijkerbroeken, enkele trendy shirts en twee snelle krijtstrepen naar huis. Aldaar schoof ik meteen een paar meter stoffige boeken uit de kast waaronder de Wolkers serie, wiste alle bestanden van mijn Mp3-speler, stopte een half dozijn antraciet grijze Boss-pakken in de idem gekleurde vuilnisbak, verpletterde het stenen spaarvarken en ziedaar: opeens was er weer volop ruimte voor nieuwe ontdekkingen en spannende avonturen, een leven lang.
oktober 2007
OBSERVATIONS 