Vroeger wilde ik filosoof worden en als kind al droomde ik dat ik grote scharen mensen (en dieren) toe sprak. Ik stelde me dan voor dat ik met mijn woorden prachtige toekomstbeelden kon schetsen en mensen, arm en rijk, goed of slecht, op het pad der vrede kon brengen. Vogels landen op mijn schouder, wilde dieren lieten zich aaien en de mensen luisterden vol aandacht of dansten van geluk. Het bleef bij een kinderdroom. Ik ben wel filosofie gaan studeren, maar eenmaal afgestudeerd werd ik meteen werkeloos. Nu luistert zelfs mijn vrouw niet naar me, om over mijn kinderen, maar te zwijgen. Soms ontvang ik wel eens Jehovagetuigen aan de deur met blaadjes waar afbeeldingen in staan die doen denken aan mijn kinderdroom. En als ik dat zie, dan ben ik eigenlijk wel blij dat de wereld ingewikkelder in elkaar zit en dromen niet uitkomen. Ik ben geloof ik liever ongelukkig, dan dom (als jullie begrijpen wat ik bedoel)..
Maar net op het moment dat ik het broodje “life sucks” volledig lijk in te slikken, heeft het leven een wonder voor me in petto. Ik word gevraagd als dagvoorzitter voor de startconferentie van het nieuwe bedrijf waaraan al jaren door UWV en Belastingdienst wordt gewerkt. Of het nu komt omdat Gijs Wanders, onze huisspreekstalmeester, inderdaad niet meer een beetje voor het UWV mag bijklussen (2 ton op jaarbasis), of omdat niemand anders de ondankbare taak op zich wilde nemen (het bedrijf is nog lang niet klaar, voor haar immense taak), god mag het weten. Na een nanoseconde zei ik, dat wil zeggen, iets in mij, ja. En meteen droomde ik weer. Denken, voelen, ervaring en ambitie weefden een show in mijn hoofd die anders was dan mijn kinderdroom, maar niet minder speels. Drie weken tijd voor de voorbereidingen was genoeg om het concept in al zijn aspecten uit te werken met als spannend hoogtepunt de belangrijke interviews met de vertrekkende en de komende topman. Dat moet in één keer goed worden neergezet; er is maar één kans.
Afgelopen dinsdag was het zover: een immense theaterzaal, honderden luisterende mensen, drie grote camera’s, licht- camera- en geluidsmensen, een megascherm achter me die mijn mimiek verduizendvoudigde en in mijn revers een miniscule microfoon die elke intonatie van mijn stem, hoe subtiel ook, de zaal in joeg en iedereen simpel, zonder te hoeven schreeuwen bij de kraag greep. Om de event te vergroten had ik alle aanwezigen in de zaal voorzien van een rode en groene kaart, waarmee ze hun mening konden laten zien. Dat bracht interactiviteit met het publiek, maar bood ook, door de vakindeling van de zaal, de mogelijkheid voor een geometrisch en kleurrijk schouwspel. Staccato wierp ik mijn instructies de zaal in, waarbij de vakken ritmisch van kleur veranderden en de mooiste patronen in de zaal en op het megascherm zichtbaar werden. (btw als kind wilde ik ook wel dirigent worden).
De intermezzo’s en interviews met directie en managers liepen gesmeerd; babbelende mannen, die het ook niet helemaal weten, relaxed (als het ware) aan de keukentafel; hoe imperfectie perfect kan zijn. De ideale balans tussen vraag en aanbod. Kortom, totaalperformance, waarbij mijn stem zo nu en dan soleerde en mijn woorden het publiek meenamen en op speelse en harmonische wijze leidden naar het doel van de event: een doorkijk naar hun toekomst. Op mijn vraag aan het eind van de dag of er iets van inspiratie over gekomen was, ook al waren alle prangende vragen helemaal niet beantwoord, werd door 98 % van de aanwezigen een bevestigend antwoord gegeven. There is (simply) more truth than facts
OBSERVATIONS 