Het was onze eerste vakantie zonder rookwaar. Al zeven weken lang hadden we de sigaretten laten staan. De lijdensweg was overigens nog niet voorbij. Natuurlijk de folteringen van het lichamelijke afkicken hadden we wel gehad. De hoestbuien waren voorbij, het concentratievermogen herstelde zich weer enigszins en je voelt je lichamelijk fitter. Ontegenzeggelijk. Maar toch. Het is wat ik ooit iemand over een oud, maar onlangs gecultiveerd landschap hoorde zeggen (Komrij citerend): “het is onherstelbaar verbeterd”.
En zo voelt het: niet roken is een ´onherstelbare verbetering´.
Het ergste van stoppen met roken is simpelweg het ondergaan van de werkelijkheid zoals die is. Zoals mijn vrouw het zo mooi uitdrukte: het is alsof iemand op eens de TL verlichting heeft aangedaan. Alles wat bestaat lijkt zich in de volle scherpte en kille aanwezigheid onontkoombaar en meedogenloos aan je op te willen dringen. Een wereld ontdaan van roes en plekjes waarin je je warm kunt verbergen. Een wereld waarover je niet meer eenvoudig je schouders kunt ophalen en denken: ach, ik rook er zo even een en dan gaat het wel weer.
Nee, het moeilijke van stoppen met roken is, zeker als je dat 25 jaar achter elkaar hebt gedaan, dat het gevoel van geborgenheid niet meer kunstmatig gecreëerd kan worden, maar dat je dat op een andere manier moet zien te realiseren. En dat is knap, knap lastig, blijkt. Terwijl die sigaret zo dichtbij is.
Oktober 2003
OBSERVATIONS 